İslamiyet öncesi Türk devletlerinde kullanılan terimler: Oguş, İl, Kün, Urug, Bod, Bodun, Otağ, Örgin, Tuğ, Toy vb. terimlerinin günümüz Türkçesinde anlamları.
| Oguş | Aile |
| İl | Devlet |
| Kün | Halk |
| Urug | Soy |
| Bod | Boy |
| Bodun | Boylar birliği |
| Otağ | Hükümdar çadırı |
| Örgin | Taht |
| Tuğ | Sancak |
| Toy | Devlet meclisi |
| Kurultay | Meclis |
| Buyruk | Bakan |
| İç buyruk | Saray işleriyle ilgili bakan |
| Tudun | Vali |
| Subaşı | Ordu komutanı |
| Şanyu, kağan, han, hakan, idikut | Hükamdara verilen ünvanlar |
| Katun (Hatun) | Hükümdar eşi |
| Toygun | Toy ve Kurultaya katılma hakkına sahip olanlara verilen ad |
| Tarkan, apa | Saray görevlileri |
| Tekin | Şehzade |
| Bitigciler | Katip |
| Yarguci | Tercüman, elçi, yargıç |
| Agilig | Hazine görevlisi |
| Gök Tanrı | Eski Türk toplumlarının dini inanışlarına göre tek yaratıcı |
| Yabgu | Orta Asya Türk topluluklarında hakandan sonra gelen ya da bağımlı toplulukların yöneticilerine verilen addır. |
| Balbal | Ölen kişinin mezarının başına, öldürdüğü insan sayısınca dikilen heykelcik |
| Şaman | Din adamlarına verilen adlardan bir tanesi |
| Kam | Din adamlarına verilen adlardan bir tanesi |
| Baks | Din adamlarına verilen adlardan bir tanesi |
| Ongun | Totemlere verilen ad |
| Kengeş | Meclis |
| Şad | Hükümdarın büyük oğlu |
| Yuğ | Ölen kişi için düzenlenen törenlere verilen ad |
| Kurgan | Ölen kişi için yapılan mezar |
| Tamu | Cehennem |
| Uçmağ | Cennet |
| Od | Ateş |